Irene Apperloo en Marie-Anne Jongmans

Irene Apperloo:
In de jaren tachtig heb ik mijn kunstopleiding (in Arnhem en Groningen) afgerond. Ik heb veel verschillende dingen gedaan maar schilderen doe ik het liefste. Kijken is daarom belangrijk voor mij kijken naar de natuur en kijken naar mensen. Beelden spreken een eigen taal door het licht door kleuren door associaties door geluiden door herinneringen. De weergave van het beeld in verf reflecteert mijn manier van kijken.
Mijn landschappen schilder ik meestal met acryl, waarbij ik een grovere penseelstreek hanteer. De landschappen zijn soms geabstraheerd. De laatste jaren ben ik weer meer met olieverf gaan werken. Daarin zijn mensfiguren in mijn schilderijen een grotere rol gaan spelen. De dingen eromheen kunnen worden vervaagd of weggelaten.
apperloo.com

Marie-Anne Jongmans:
Ruim twintig jaar geleden heb ik mijn werk in de communicatie en PR verruild voor een opleiding aan de academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam (huidige Breitner academie). Ik heb toen als het ware een nieuwe taal gecreëerd om te communiceren.
Klei keramiek gaf mijn beeldtaal daarbij de meeste handelingsvrijheid. Elk werkstuk wordt met de hand opgebouwd waardoor elk object uniek is. Dit proces werkt ook als een spiegel en reflecteert al naar gelang op mijn binnenwereld of de buitenwereld. Keramische sculpturen visuele Haiku’s mijn werkstukken gaan voor mij pas echt bewegen als ik ‘mijn hoofd uitzet’ geen betere manier omdat te bewerkstelligen dan met mijn handen in de klei. Blijven kijken en onderzoeken is mijn manier om handelingsvrijheid te geven aan creativiteit. Daarnaast zoek ik in mijn werk vaak een relatie met ‘heelheid’ en speel met de schoonheid van incompleet en imperfect. De afdrukken en indrukken van tijd en tijd van leven.